تاریخچه چابهار
در جنوب شرقی ایران، سرزمین بلوچستان با مساحتی در حود ۱۷۵۰۰۰کیلومتر مربع واقع شده که از شمال به سیستان و افغانستان، از شرق به پاکستان، از جنوب به دریای عمان و از غرب به کرمان می رسد.
سرزمینی خشک و گرم با میزان بارش بسیار کم که باعث می شود قناتها تنها منبع آبی مردمان بلوچ باشد. شرایط آب و هوایی باعث شده که آنها منازل خود را در فاصله های زیاد از هم قرار دهند و منطقه شاهد پراکندگی جمعیت باشد. بلوچ ها بیشتر به کشت مرکبات و خرما می پردازند. شباهت زیادی بین هوای بلوچستان و هندوستان وجود دارد بهمین خاطر محصولاتی چون تمبرهندی، نارگیل، انبه،موز و انجیر و ...کشت می شود.
آثار و شواهد تاریخی پیشینه این خطه را به هزاره های قبل از اسلام میرساند. در کتیبه بیستون و تخت جمشید از آن با نام "ماکا" یاد شده است. در گذشته باتلاقهای زیادی در این منطقه وجود داشته، برخی براین باورند که ازترکیب کلمه "مکا" و "اراینا"(در زبان سانسکریت یعنی باتلاق) کلمه ای به وجود آمده که به مرور زمان به مکران تبدیل شده و سالیان سال بلوچستان کنونی را سرزمین"مکران" می خواندند.
گفته میشود اسکندرمقدونی در هنگام بازگشت از هندوستان، از بلوچستان عبور کرده و در اثر ریگ های روان، بیابان های خشک، بی آبی و همچنین مقاومت مردمان بلوچ، بیشتر توان خود را از دست داده است.
همچنین فردوسی شاعر حماسه سرای ایران نیز از اقوام بلوچ در شاهنامه خود یاد کرده است.
در دوره اسلامی، در زمان خلیفه دوم اعراب این نقطه را تسخیر کردند اما سرسختی بلوچ ها حاکم منصوب شده را مجبور به ترک بلوچستان کرد. در دوره سلجوقیان نیز این منطقه توسط آها اشغال و از توابع کرمان شد. در زمان افشاریان بعد از نادر حکومت تسلطی بر بلوچستان نداشت و در نهایت محمدشاه قاجار ايرانشهر را تصرف و بلوچستان زیر سلطه حکومت مرکزی قرار گرفت.
